Drs. S. (Stannie) Driessen

‘Eén van de adviezen van de Raad gaat over anders leven en zorgen. De raad pleit ervoor om de verantwoordelijkheden in de zorg beter te verdelen. Eén van de oplossingen is dat naasten, vrijwilligers en beroepskrachten samen een team vormen. We moeten wel. Anders moet straks één op de 3 mensen zorgverlener worden. Dat is natuurlijk geen optie.

Toen we werkten aan dat advies, moest ik vaak aan mijn eigen moeder denken. Ze had dementie. We hebben als gezin veel voor haar gezorgd. Dat was niet iets wat we op een dag besloten, we deden het gewoon. Als ik naar mijn werk moest, zei ik tegen haar: goed op de kinderen passen. En de kinderen pasten op oma. Dat ging prima. Ze kon ook nog verrassend veel als je een beroep op haar deed.

Toen ze naar het verpleeghuis ging, bleef ik er geregeld slapen. Het maakte me op een bijzondere manier blij om zo dichtbij haar te zijn. En omdat ik de zorgverleners vaak zag, maakten we veel meer samen de afwegingen. Zij waren bijvoorbeeld bang dat mijn moeder iets zou overkomen als ze ging wandelen. Maar wij wisten hoe graag zij dat wilde en we vertrouwden erop dat ze dat kon. Bovendien: je kunt niet alles voorkomen.

Het raakt me dat we de zorg voor elkaar grotendeels hebben uitbesteed aan professionals. En áls we voor een ander zorgen, noemen we dat mantelzorg en vragen we om zorgverlof. Het hoort niet meer als vanzelfsprekend bij ons bestaan. Dat stelt ons nu voor interessante vraagstukken. Hoe gaan we als samenleving de verantwoordelijkheden beter verdelen? Wat kunnen we zelf? Hoe gaat dat samenspel met zorgprofessionals? En hoe zie je jezelf oud worden?

Ik vind dat we in discussies oog moeten houden voor wat we zelf als samenleving kunnen. Niet alleen omdat het moet. Maar ook omdat het zo betekenisvol kan zijn om te zorgen voor elkaar.’