Dr. H. (Hafez) Ismaili M’hamdi

‘In de rechtszaal zie je dikwijls een afbeelding van vrouwe Justitia. Ze draagt een blinddoek zodat zij niks ziet wat haar partijdig zou kunnen maken. Dat werkt voor de rechter goed. Maar bij beleidsbeslissingen over gezondheid en welzijn, is het tegenovergestelde nodig. Dus niet ónpartijdig zijn, maar álpartijdig. Je moet juist oog hebben voor álle mensen en hun situatie. Alleen door goed te kijken kan de overheid haar taak vervullen. En er zo voor zorgen dat mensen het leven kunnen leiden dat ook in hún ogen goed is.

Als je niet goed kijkt, bedenk je al snel zelf hoe de samenleving eruit moet zien. Met dat ideaalplaatje ga je dan aan de slag. Ik denk dat dat niet werkt. Goed beleid neemt juist de mens als uitgangspunt. Daarvoor heb je hun verhalen nodig, een toegang tot hun leefwereld. Hoe is het bijvoorbeeld om te leven met diabetes? Of om genegeerd te worden omdat je psychisch ziek bent? Pas als je daar oog voor hebt, raak je je blinde vlekken kwijt. En kan je beleid succesvol zijn.

Ik schrik iedere keer weer als ik lees hoeveel mensen in armoede leven. Die cijfers vertellen hoe de samenleving omgaat met mensen die het minder goed getroffen hebben. Met de Raad helpen we problemen te signaleren. Belangrijk daarbij is om te ontdekken of we het echte probleem wel bij de kop hebben. Zo wordt vaak gesteld dat mensen niet zelfredzaam genoeg zijn. Maar hoe kun je zelfredzaam zijn als je geen bestaanszekerheid hebt?

Als ethicus binnen de Raad zie ik het als mijn rol om dat in de gaten te houden. Hebben we het nog over het échte probleem? En wat betekent ons advies voor het leven van mensen? Steeds opnieuw goed kijken, dat zie ik als mijn taak.’