Duurzame solidariteit

1. De bereidheid tot solidariteit bij Nederlandse burgers is niet van elastiek. De overheid kan daar niet een onbeperkt beroep op blijven doen. Er moet iets gebeuren!
2. De probleemstelling van de Raad – solidariteit heeft grenzen – en zijn oplossingsrichting – clausuleer solidariteit – hebben draagvlak in de zorgsector, ook bij patiënten. De basis voor een verandering is er. Vervolgstappen vereisen overleg met patiënten, professionals, instellingen en verzekeraars. Communiceer!
3. Het beïnvloeden van gedrag hoort thuis op de politieke agenda. De gevolgen van een ongeclausuleerde vrijheid afwentelen op het collectief is niet langer aanvaardbaar. De overheid moet niet bang zijn meer sturend op te treden.
4. Bevorder het stimuleren van gezond gedrag en van self management van patiënten door verzekeraars. Betrek de ‘competente’ patiënt bij voorlichting en begeleiding van lotgenoten.
5. Trek de grenzen van het basispakket op basis van het criterium ‘evidence based’, maar betrek daarbij ook het patiëntenperspectief (value based benadering). Laat patiënten en professionals hier zelf met voorstellen komen. Hetzelfde geldt voor richtlijnen en standaarden.
6. Begrenzing van een zuinig basispakket, bijvoorbeeld op basis van aanvaardbare kosten per ‘quality adjusted life year’ is nodig, maar mag ontwikkeling en introductie van nieuwe behandelingen niet in de weg staan. Hier zijn harde politieke keuzen nodig.
7. Overheid: wees transparant over de omvang van de risicosolidariteit in de zorg en over invloeden daarop. Stuur actief met feitelijke informatie het maatschappelijk debat hierover en de noodzakelijke politieke keuzen.
8. Overheid: stimuleer steeds de creativiteit in de zorgsector. Biedt ruimte voor innovatie door meer toe te staan, verschillen te accepteren en steeds kritisch te kijken naar toezicht en verantwoording. Wees niet te benauwd!